Η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι ήδη ικανή να δημιουργήσει ένα έργο τέχνης. Αριστούργημα ή όχι, δεν είναι αυτήν τη στιγμή το ζητούμενο. Το θέμα είναι αν ένα τραγούδι, ένα μυθιστόρημα, ένα φιλμ ή ένα ποίημα που δημιουργείται από τη συνθετική ευφυΐα των μηχανών έχει πνευματικά δικαιώματα και σε ποιον ανήκουν αυτά.
Για παράδειγμα, ένα λογισμικό της Google δημιούργησε ήχους που δεν είχε ξανακούσει άνθρωπος, συγχωνεύοντας τους ήχους από δύο μουσικά όργανα. Η εταιρεία DeepDream μπορεί να δημιουργεί ψυχεδελικά κομμάτια τέχνης και τα οποία μάλιστα πουλάει πολύ ακριβά.
Σύμφωνα με τα υπάρχοντα δεδομένα, στις ΗΠΑ δεν μπορούν να αποδοθούν πνευματικά δικαιώματα σε A.I. για κάτι που έχει δημιουργήσει. Το αρμόδιο Γραφείο Κατοχύρωσης απορρίπτει αιτήματα για δουλειές που δεν έχουν γίνει από άνθρωπο. Σύμφωνα με την Annemarie Bridy, καθηγήτρια Ποινικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Άινταχο, παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει ρητή αναφορά για την προϋπόθεση ύπαρξης ανθρώπου, «τα δικαστήρια πάντοτε θεωρούσαν δεδομένο ότι η δημιουργία είναι κάτι που ανήκει αποκλειστικά στον άνθρωπο».
Ο Eran Kahana, δικηγόρος πνευματικών δικαιωμάτων στη φίρμα Maslon LLP, θεωρεί ότι δεν θα έπρεπε να αποδώσουμε βασικά δικαιώματα στην τεχνητή νοημοσύνη. Όπως αναφέρει, η σχετική νομοθεσία για τα πνευματικά δικαιώματα υπάρχει ώστε «να εμποδίσει τους άλλους να πάρουν κάτι και να δώσει τη δυνατότητα στον ιδιοκτήτη τους να έχει ένα έσοδο. Καμία από αυτές τις ανάγκες δεν έχει η τεχνητή νοημοσύνη. Αποτελεί απλώς ένα εργαλείο για την παραγωγή περιεχομένου».
Παράλληλα η τεχνητή νοημοσύνη θέτει ένα ακόμη ζήτημα το οποίο βασίζεται στον τρόπο λειτουργίας της μηχανικής μάθησης, μία τεχνική κατά την οποία ένας υπολογιστής, πανίσχυρος ή μη, εκπαιδεύεται στη δημιουργία μέσα από δεδομένα που μπορεί να είναι έργο τέχνης άλλο. Το δημιούργημά τους, λοιπόν, δεν βασίζεται σε προγενέστερα έργα τέχνης και αν ναι σε ποιον βαθμό; Και αν όχι μπορεί να θεωρηθεί πρωτότυπο έργο τέχνης; Είναι δεδομένο ότι τα ερωτήματα υπάρχουν, θα πολλαπλασιαστούν και ακόμη οι λύσεις είναι υπό αναζήτηση.