Η ζωή στη Γη θα μπορούσε να έχει πυροδοτηθεί από τεράστιες ηλιακές φλόγες που θα προέρχονταν από έναν υπερδραστήριο νεαρό ήλιο, σύμφωνα με μια νέα μελέτη.
Εκτοξεύοντας φορτισμένα σωματίδια που βρίσκονται στον ηλιακό άνεμο σε ένα μείγμα αερίων που υπήρχαν στην πρώιμη ατμόσφαιρα της Γης, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι τα συνδυασμένα συστατικά σχηματίζουν σημαντικές ποσότητες αμινοξέων και καρβοξυλικών οξέων – τα δομικά στοιχεία για τις πρωτεΐνες και όλη την οργανική ζωή.
Οι επιστήμονες προβληματίζονται για τις συνθήκες που πυροδότησαν τη ζωή στη Γη από το 1800, όταν εικάζεται ότι η ζωή μπορεί να ξεκίνησε σε μια αρχέγονη χημική σούπα που αναφέρεται ως “ζεστή μικρή λίμνη”. Στη δεκαετία του 1950, πειράματα που εξέθεσαν μίγματα αερίων μεθανίου, αμμωνίας, νερού και μοριακού υδρογόνου σε τεχνητούς κεραυνούς έδειξαν ότι από τη διαδικασία αυτή σχηματίστηκαν 20 διαφορετικά αμινοξέα.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, ωστόσο, η εικόνα έχει γίνει πιο περίπλοκη. Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι η πρώιμη ατμόσφαιρα της Γης ήταν γεμάτη με λιγότερη αμμωνία και μεθάνιο απ’ ό,τι θεωρούνταν προηγουμένως, και περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα και μοριακό άζωτο – και τα δύο είναι αέρια που χρειάζονται πολύ περισσότερη ενέργεια για να διασπαστούν απ’ ό,τι θα μπορούσε να προσφέρει μόνο ο κεραυνός.
Τώρα, μια νέα μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε στις 28 Απριλίου στο περιοδικό Life, χρησιμοποίησε έναν επιταχυντή σωματιδίων για να διαπιστώσει ότι οι κοσμικές ακτίνες από πολύ ενεργητικές υπερφλόγες θα μπορούσαν να έχουν δώσει την απαραίτητη ώθηση για τη ζωή στη Γη.
“Οι περισσότεροι ερευνητές αγνοούν τις γαλαξιακές κοσμικές ακτίνες επειδή απαιτούν εξειδικευμένο εξοπλισμό, όπως οι επιταχυντές σωματιδίων”, δήλωσε ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης Kensei Kobayashi, καθηγητής χημείας στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Γιοκοχάμα στην Ιαπωνία. “Είχα την τύχη να έχω πρόσβαση σε αρκετούς από αυτούς κοντά στις εγκαταστάσεις μας”.
Όταν το ηλιακό υλικό – το οποίο αποτελείται κυρίως από ηλεκτρόνια, πρωτόνια και σωματίδια άλφα – συντρίβεται στο μαγνητικό πεδίο της Γης, πυροδοτεί μια γεωμαγνητική καταιγίδα, αναδεύοντας τα μόρια στην ατμόσφαιρά μας και δημιουργώντας πολύχρωμα σέλη, γνωστά ως βόρειο σέλας. Η μεγαλύτερη ηλιακή καταιγίδα στην πρόσφατη ιστορία ήταν η εκδήλωση Carrington του 1859, η οποία απελευθέρωσε περίπου τόση ενέργεια όση 10 δισεκατομμύρια ατομικές βόμβες του 1 μεγατόνου, αλλά ακόμη και αυτό το γεγονός επισκιάζεται από τη δύναμη μιας υπερφλόγας, η οποία μπορεί να είναι εκατοντάδες έως χιλιάδες φορές πιο ενεργητική.