Οι μικρότερες εργάσιμες εβδομάδες για την ενίσχυση της ψυχικής υγείας και της παραγωγικότητας των εργαζομένων μπορεί να έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται σε ορισμένα μέρη του κόσμου, αλλά τουλάχιστον μια χώρα φαίνεται να έχει άλλη στρατηγική.
Η κυβέρνηση της Νότιας Κορέας αναγκάστηκε αυτή την εβδομάδα να επανεξετάσει ένα σχέδιο που θα αύξανε το ανώτατο όριο των ωρών εργασίας σε 69 την εβδομάδα, από 52 που είναι σήμερα, αφού προκάλεσε αντιδράσεις μεταξύ των εργαζομένων Millennials και της γενιάς Z.
Οι εργαζόμενοι στην οικονομία της ανατολικής Ασίας αντιμετωπίζουν ήδη μερικές από τις μεγαλύτερες ώρες εργασίας στον κόσμο – κατατάσσονται τέταρτοι πίσω μόνο από το Μεξικό, την Κόστα Ρίκα και τη Χιλή το 2021, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ – και ο θάνατος από υπερβολική εργασία (“gwarosa“) θεωρείται ότι σκοτώνει δεκάδες ανθρώπους κάθε χρόνο.
Ωστόσο, η κυβέρνηση είχε υποστηρίξει το σχέδιο αύξησης του ανώτατου ορίου μετά από πιέσεις επιχειρηματικών ομίλων που επιζητούσαν ενίσχυση της παραγωγικότητας – μέχρι που προσέκρουσε σε σφοδρές αντιδράσεις από τη νέα γενιά και τα εργατικά συνδικάτα.
Ο ανώτερος γραμματέας του προέδρου της Νότιας Κορέας Γιουν Σουκ Γιολ δήλωσε την Τετάρτη ότι η κυβέρνηση θα πάρει νέα “κατεύθυνση” αφού ακούσει την κοινή γνώμη και δήλωσε ότι δεσμεύεται να προστατεύσει τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των εργαζομένων της χιλιετίας, της γενιάς Ζ και των εργαζομένων που δεν ανήκουν σε συνδικάτα.
Η αύξηση του ανώτατου ορίου είχε θεωρηθεί ως ένας τρόπος αντιμετώπισης της διαφαινόμενης έλλειψης εργατικού δυναμικού που αντιμετωπίζει η χώρα λόγω του μειωμένου δείκτη γονιμότητας, ο οποίος είναι ο χαμηλότερος στον κόσμο, και της γήρανσης του πληθυσμού της
Όμως η κίνηση αυτή αποδοκιμάστηκε ευρέως από επικριτές που υποστήριξαν ότι η αύξηση της πίεσης στους εργαζόμενους θα επιδείνωνε τα πράγματα- οι ειδικοί αναφέρουν συχνά την απαιτητική εργασιακή κουλτούρα της χώρας και την αυξανόμενη απογοήτευση των νεότερων γενεών ως κινητήριους παράγοντες των δημογραφικών προβλημάτων της.
Μόλις πρόσφατα, το 2018, λόγω της λαϊκής ζήτησης, η χώρα είχε μειώσει το όριο από τις 68 ώρες την εβδομάδα στις σημερινές 52 – μια κίνηση που εκείνη την εποχή έλαβε συντριπτική υποστήριξη στην Εθνοσυνέλευση.
Ο ισχύων νόμος περιορίζει την εβδομαδιαία εργασία σε 40 ώρες συν έως και 12 ώρες αποζημιούμενων υπερωριών – αν και στην πραγματικότητα, λένε οι επικριτές, πολλοί εργαζόμενοι βρίσκονται υπό την πίεση να εργάζονται περισσότερο.
“Η πρόταση δεν έχει κανένα νόημα… και απέχει πολύ από αυτό που πραγματικά θέλουν οι εργαζόμενοι”, δήλωσε ο Jung Junsik, 25 ετών, φοιτητής πανεπιστημίου από την πρωτεύουσα Σεούλ, ο οποίος πρόσθεσε ότι ακόμη και με την στροφή της κυβέρνησης, πολλοί εργαζόμενοι θα εξακολουθήσουν να πιέζονται να εργάζονται πέραν του νόμιμου ανώτατου ορίου.
“Ο δικός μου πατέρας εργάζεται υπερβολικά κάθε εβδομάδα και δεν υπάρχει κανένα όριο μεταξύ εργασίας και ζωής”, είπε. “Δυστυχώς, αυτό είναι αρκετά συνηθισμένο στο εργατικό δυναμικό. Οι επιθεωρητές εργασίας δεν μπορούν να παρακολουθούν κάθε χώρο εργασίας 24 ώρες το 24ωρο. Οι Νοτιοκορεάτες (θα παραμείνουν) ευάλωτοι στη θανατηφόρα υπερωριακή εργασία”.
Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, οι Νοτιοκορεάτες εργάστηκαν κατά μέσο όρο 1.915 ώρες το 2021, πολύ πάνω από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ των 1.716 ωρών και τον αμερικανικό μέσο όρο των 1.767 ωρών.
Οι πολλές ώρες εργασίας – παράλληλα με τα υψηλά επίπεδα εκπαίδευσης και την αύξηση των γυναικών που εισέρχονται στο εργατικό δυναμικό – πιστώθηκαν κάποτε ευρέως ότι τροφοδότησαν την αξιοσημείωτη οικονομική ανάπτυξη της χώρας μετά τον πόλεμο της Κορέας τη δεκαετία του 1950, όταν από φτωχή οικονομία μετατράπηκε σε μία από τις πλουσιότερες του κόσμου.
Ωστόσο, οι επικριτές λένε ότι η άλλη όψη αυτών των πολλών ωρών εργασίας φαίνεται καθαρά στις δεκάδες περιπτώσεις “γκουαρόσα” – “θάνατος από υπερβολική εργασία” – στις οποίες εξαντλημένοι άνθρωποι πληρώνουν με τη ζωή τους μέσω καρδιακών προσβολών, εργατικών ατυχημάτων ή οδήγησης με έλλειψη ύπνου.
Η Haein Shim, εκπρόσωπος της φεμινιστικής ομάδας Haeil, με έδρα τη Σεούλ, δήλωσε ότι η ταχεία ανάπτυξη και η οικονομική επιτυχία της χώρας είχαν κόστος και ότι η πρόταση για την επέκταση των ωρών εργασίας αντανακλά την “απροθυμία της κυβέρνησης να αναγνωρίσει τις πραγματικότητες της νοτιοκορεατικής κοινωνίας”.
Είπε ότι “η απομόνωση και η έλλειψη κοινότητας που απορρέει από τις πολλές ώρες εργασίας και τις έντονες εργάσιμες ημέρες” έχει ήδη καταβάλει το τίμημα της σε πολλούς εργαζόμενους και “οι παράλογες ώρες εργασίας θα επιδεινώσουν περαιτέρω τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι Κορεάτισσες”.
Εκτός από τα κρούσματα γκουαρόσα, η χώρα έχει επίσης το υψηλότερο ποσοστό αυτοκτονιών μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών, σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, επισήμανε η ίδια.
“Είναι ζωτικής σημασίας για την κυβέρνηση (και τις εταιρείες) να αντιμετωπίσουν πιεστικά ζητήματα που επηρεάζουν ήδη τις ζωές”, δήλωσε η Σιμ. “Η ανάγκη για υποστήριξη και υγιή ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής δεν μπορεί να παραβλεφθεί, αν θέλουμε να διασφαλίσουμε την ευημερία των ατόμων με την πραγματικότητα του υψηλότερου ποσοστού αυτοκτονιών στον ΟΟΣΑ”.
Το 2017, το έτος πριν η κυβέρνηση μειώσει το ανώτατο όριο των ωρών εργασίας, εκατοντάδες άνθρωποι πέθαναν λόγω υπερβολικής εργασίας, σύμφωνα με κυβερνητικά στοιχεία. Ακόμη και όταν το όριο μειώθηκε στις 52 ώρες, οι περιπτώσεις “γκουαρόσα” συνέχισαν να γίνονται πρωτοσέλιδα. Το 2020, τα εργατικά συνδικάτα δήλωσαν ότι 14 εργαζόμενοι διανομείς πέθαναν λόγω υπερβολικής εργασίας, έχοντας θυσιάσει την ψυχική τους υγεία και την ευημερία τους για να κρατήσουν τη χώρα σε λειτουργία κατά τη διάρκεια του αποκορύφωμα της πανδημίας Covid-19.