Με μία σειρά από tweets ο πολιτικός επιστήμονας, Ilya Matveev, ο οποίος κατοικούσε στην Αγία Πετρούπολη, και είναι ο δημιουργός του ιστοτόπου Openleft.ru, αναλύει τη στρατηγική του Βλαντιμίρ Πούτιν στον πόλεμο της Ουκρανίας, τονίζοντας ότι επιδίωξή του είναι να έχει μακροχρόνια αποτελέσματα στην ίδια τη Ρωσία και την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει. Συγκεκριμένα αναφέρει:
«Μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα αντί για μακροπρόθεσμο σχέδιο
Σε αυτό το 🧵, θα επιστρέψω στο ζήτημα των εσωτερικών εκτιμήσεων του Πούτιν για την έναρξη του πολέμου.
Η Ρωσία ως χώρα έχασε πολλά από τις 24 Φεβρουαρίου – στην πραγματικότητα, έχασε τόσα πολλά που είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς κάτι άλλο εκτός από την υποβάθμιση για το ορατό μέλλον.
Αλλά το καθεστώς του Πούτιν; Είναι πιο ισχυρό από ποτέ.
Είναι κοινή λογική ότι ο πόλεμος μπορεί να είναι καλός για τους δικτάτορες: τους επιτρέπει να συντρίψουν τα απομεινάρια της αντιπολίτευσης (και, στην πραγματικότητα, κάθε δραστηριότητα της βάσης) με το πρόσχημα της έκτακτης ανάγκης που σχετίζεται με τον πόλεμο.
Εκμεταλλεύεται επίσης τα συναισθήματα των ανθρώπων – θυμό, φόβο, πατριωτισμό – και τα κατευθύνει εναντίον του εξωτερικού εχθρού.
Τέλος, ο πόλεμος αναγκάζει τις ελίτ να επιλέξουν – ή εμείς ή αυτοί, ή υποστήριξη του καθεστώτος χωρίς επιφυλάξεις ή μετανάστευση (=χάσιμο πλούτου, εξουσίας, κύρους).
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και οι τρεις παράγοντες είναι παρόντες στη σημερινή Ρωσία. Αλλά είναι κάτι περισσότερο από αυτό, κάτι περισσότερο από την επιβίωση του καθεστώτος για τον Πούτιν. Εξάλλου, δεν είναι ότι το καθεστώς απειλήθηκε σοβαρά τον Φεβρουάριο του 2022.
Πιστεύω ότι ο Πούτιν βλέπει τον πόλεμο όχι μόνο ως μια ευκαιρία να διασφαλίσει τη δική του εξουσία, αλλά και ως έναν δρόμο για τη μεταμόρφωση ολόκληρης της χώρας και, στο μυαλό του, την αποκατάσταση της “ιστορικής Ρωσίας” όχι μόνο εδαφικά, αλλά και στον τρόπο λειτουργίας της.
Το σύστημα που έχτισε ο Πούτιν από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 βασίζεται στον κυνισμό και την κλεπτοκρατία. Κανείς δεν πιστεύει σε τίποτα και η συνοχή του κράτους, αδύναμη όπως είναι, συντηρείται από την κλοπή και το ψέμα σε όλα τα επίπεδα.
Αυτό το σύστημα έχει καταφέρει να διατηρήσει το καθεστώς και να παρέχει μια στοιχειώδη διακυβέρνηση και ευημερία στον πληθυσμό, αλλά κανείς (συμπεριλαμβανομένου του Πούτιν) δεν αμφιβάλλει ότι είναι σάπιο μέχρι το κόκαλο.
Η σήψη αποκαλύφθηκε τελικά στις 24 Φεβρουαρίου – η απόλυτη ανικανότητα των μυστικών υπηρεσιών, η απάτη που είναι ο ρωσικός στρατός (παρά τα τρισεκατομμύρια δολάρια που επενδύθηκαν στον επανεξοπλισμό). Ωστόσο, τώρα ο Πούτιν αναμένει ότι όλα αυτά θα αλλάξουν.
Βλέπει τον πόλεμο όχι μόνο ως έναν τρόπο να διατηρήσει τη δική του εξουσία…
…αλλά και ως μια “μηχανική” δύναμη που πειθαρχεί ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό και μετατρέπει σταδιακά τη Ρωσία από μια σάπια κλεπτοκρατία σε ένα κινητοποιημένο και ισχυρό κράτος-φρουρά (που υποτίθεται ότι είναι η “ιστορική” και φυσική της μορφή).
Ο Πούτιν στοιχηματίζει ότι αυτό είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα του πολέμου. Όσο συνεχίζεις να πολεμάς, ο στρατός σταδιακά γίνεται καλύτερος, η στρατιωτική παραγωγή μαζί του. Το κράτος εξυπηρετεί τον στρατό και τις ανάγκες του, η κοινωνία εξυπηρετεί το κράτος.
Ή αυτό ή η στρατιωτική ήττα και η κρατική κατάρρευση, που για τον Πούτιν εξακολουθεί να είναι αδιανόητη.
Οι εκκλήσεις του Πούτιν για “ρεαλιστική αξιολόγηση της κατάστασης σε όλα τα επίπεδα” θα πρέπει να ιδωθούν υπό αυτό το πρίσμα. Πιστεύει ότι ο πόλεμος είναι ένα ψυχρό ντους για την κρατική γραφειοκρατία και το μόνο πράγμα που μπορεί πραγματικά να τη μετασχηματίσει και να την κινητοποιήσει.
Στα μάτια του Πούτιν, το ρωσικό κράτος και η ελίτ του, η “τάξη των υπηρεσιών”, χρειάζονται ένα “πολεμικό καθήκον” που θα τους αναζωογονήσει στη συνέχεια, διαφορετικά θα συνεχίσουν να εκφυλίζονται, όπως περιγράφεται στο έργο του Ken Jowitt.
Το ερώτημα είναι, τι μπορεί να προκύψει από αυτόν τον μετασχηματισμό; Ένα κράτος που αποτελεί κίνδυνο και απειλή για τους γείτονές του και ολόκληρο τον κόσμο, για το οποίο η εξωτερική επιθετικότητα είναι ουσιαστικά ο λόγος ύπαρξης και λειτουργίας του;
Ένα κράτος όπου κάθε εσωτερικός πλουραλισμός εξαλείφεται, όπου η επιστήμη, ο πολιτισμός, η πνευματική δραστηριότητα κάθε είδους περιστρέφεται τελικά γύρω από τον πόλεμο και τις αντιδραστικές ιδεολογίες που τον δικαιολογούν;
Ένα κράτος όπου η προστασία των ευάλωτων είναι πάντα δευτερεύον ζήτημα, μια δεύτερη σκέψη, όπου οι άρρωστοι και οι ηλικιωμένοι αποτελούν μόνο πηγή εκνευρισμού, αφού δεν μπορούν να συνεισφέρουν στην πολεμική προσπάθεια;
Δυστυχώς, πιστεύω ότι αυτό είναι ένα απολύτως πιθανό σενάριο για το μέλλον της Ρωσίας.
Η Βόρεια Κορέα σε κλίμακα που εκτείνεται σε ολόκληρη την ήπειρο.
Ελπίζω ότι θα αποδειχθεί ότι κάνω λάθος