Όταν έκανε πρεμιέρα πριν από έξι χρόνια, το Westworld ήταν η επιτομή της επιστημονικής φαντασίας στο απόγειό της. Μια πανάκριβη σειρά του HBO με μια παλιά γενεαλογία του Μάικλ Κράιτον, περιλάμβανε ένα καταπληκτικό καστ και μια ασυνήθιστη υπόθεση: Τι θα γινόταν αν όλα τα αισθανόμενα ρομπότ ή «οικοδεσπότες» σε ένα θεματικό πάρκο της Δυτικής Ευρώπης αποφάσιζαν ότι είχαν χορτάσει να είναι κλωτσούσαν και σέρνονταν τριγύρω; Οι επόμενες σεζόν αποκάλυψαν την επιρροή της τεχνητής νοημοσύνης και έφτασαν πολύ πέρα από τα σύνορα της έλξης του Westworld, ενός παγκόσμιου χάους χρημάτων, διαφθοράς και παραβίασης της συνείδησης που ήταν εφιαλτικό καύσιμο για τους θεατές που παρακολουθούσαν στο σπίτι τους ενώ έκαναν κύλιση στο Twitter. Ήταν μια επιτυχία — έστω και μέτρια.
Ανεξάρτητα από αυτό, φαίνεται ότι οι δημιουργοί Λίζα Τζόι και Τζόναθαν Νόλαν έμαθαν ότι με τη σύγχρονη επιστημονική φαντασία, μερικές φορές το λιγότερο είναι περισσότερο. Οι καλύτερες εκπομπές και ταινίες είναι συχνά δράματα χαρακτήρων στoν πυρήνα τους, όπως και το Westworld στην πρώτη του σεζόν. Αντί για επιστημονική φαντασία με κάποιους ενδιαφέροντες χαρακτήρες, οι καλύτερες εκπομπές τώρα είναι θρίλερ ή πολιτικά δράματα με φόντο επιστημονικής φαντασίας. Το It’s For All Mankind μοιάζει με το Mad Men στο διάστημα, για παράδειγμα. Το Westworld έχει τοποθετήσει φιλοσοφικά διλήμματα κάτω από την εξέλιξη της πλοκής. Η εσωτερική οικοδόμηση κόσμου είναι τόσο δυνατή όσο και η εξωτερική. Είναι ένας συνδυασμός που βρίσκεται στο επίκεντρο της επιστημονικής φαντασίας για δεκαετίες, αλλά μπορεί να χαθεί στην αναζήτηση βαθμολογιών. Η τελευταία σεζόν του Westworld, όμως, είναι η επανεκκίνηση που χρειαζόταν.